kimseyle, hiçbir şeyle uğraşmak istemiyorum. her şeye uzak olmak istiyorum bazen... çünkü kendimi hep bir sıkıntıya kenetlemeyi başarıyorum. olaylara takılıyor, içimden konuşuyor, tekrar tekrar sinirleniyorum. hayatım o hep istediğim çerçeveye geçene kadar da böyle olacak galiba. bilmiyorum tabi, belki çerçeve olsa bile yine aynı ben devam edeceğim.
keşke kendimi iyileştirmek ve güçsüzlüklerimden arındırmak için ufacık bir kararlılığım olsa... neden bulmak istiyorum sanırım, bir neden bekliyorum yapabilmek için. oysa neden "ben" olmalıyım. çünkü bu "benim hayatım". çıkamıyorum işte bu durumun içinden. garip bir acizlik...
sorunun en başında da tek başıma dışarı çıkmak istememem geliyor sanırım. bahaneler bularak kendimi güvenli bölgede (evde) tutuyorum. eğer özel bir sebep yani biriyle planım yoksa, evde vakit öldürüyorum. dışarıda kahve içmek yerine evde içiyorum mesela. -hep böyleydim ben.-
iki aydan fazla oldu işi bırakalı. kursa yazılmayı da kafamda biraz erteledim. kendimi boşluğa itiyorum galiba. tam anlamıyla; boşluk...
