ruhum, duygularım, hayallerim o kadar yorgun ki... hiçbirinin bir çabası kalmadı galiba.
mutlu şeyler yazmak istiyorum, bahsedecek güzel şeyler de var. o kadar kör değilim ama aynı suda kürek çekmekten öyle sıkıldım ki ben. bu su artık beni bir yere götürmüyor sanki. çabalamak da enerji gerektiriyor. yapamıyorum.
iş hayatım dipte...
negatif bir ortamda nasıl bir üretkenlik gösterebilirim ben?
daha kapıdan bile girerken tatlı bir günaydın diyemedikten sonra ne yapmak içimden gelir?
samimi olmayan, rahatsız edici tavırlara ve laflara daha ne kadar tahammül edebilirim?
"iş bulana kadar" diyerek beklemek fazla belirsiz bir süre değil mi?
belirsizlikle mücadele etmek zor. bir başka belirsiz de özel hayatım zaten. umduklarım boş çıktı, boş çıkanları doldurmaya çalıştım, hepsi heba oldu.
çok hassas olmam işi zorlaştırıyor olabilir. sanırım ufak bir çatırdama yetiyor bendeki hevesi öldürmeye.
ve bütün parçalarım dağılmış sanki. en uzakta kalbim duruyor...
