her şeyin katlanamadığım bir noktaya gelmesini beklemiştim. artık iyi olan tek bir gerçek bile beni alıkoyamadığında kararım netti. 14 temmuzda (cuma) istifamı verdim. ihbar süremi ve ekipteki kişilerin (iki kişi! + sorumlum) bu süre içindeki samimiyetsizliklerini düşünürken olaylar mucizevi bir şekilde o kadar rahat gelişti ki... hiçbiriyle muhattap olmak zorunda kalmadım, allahım nasıl bir şans bu?
ayrıca ihbar süremi bile doldurmam şart koşulmadı, sadece 3 güncük daha işe gittim. hatta 3 gün bile değildi tam olarak. pazartesi vedalara başladım, sevdiğim kişileri ziyaret ettim. salı günü gökyüzü parçalandı resmen, sel aldı götürdü ve bizim binayı su basmıştı :) ofise hiç uğramadım. doktor randevusu vardı babamın, doktora görünüp evin yolunu tuttuk. çarşamba ise elektrikler yoktu, son günümü birkaç iş arkadaşımla vakit öldürerek geçirdim. hayırlısını dilemiştim, bence en huzurlu şekilde oldu ve bitti. --- yani seli hesaba katmazsak :))) ---
2017yi burada bitirebileceğimi pek sanmıyordum zaten. kimseyle ortak bir alanda bulunmak istememeye başlamıştım çünkü sıcak değillerdi ve değersizlik hissi o kadar berbat hissettiriyordu ki... çalışmak da istemiyordum bu his yüzünden. iyi ki gittim, iyi ki...
gerisi onların olsun, onlar düşünsün ve bölüşsün. ben bıraktım, ben kurtuldum.
bu kapanış mutlaka yeni bir başlangıç hazırlayacak, çark dönmeye devam ediyor.
iyiliklere, fırsatlara kapım açık... güzellikler dolsun istiyorum hayatıma, çirkin olanları çoktan çıkardım ben. yani hazırım artık!
