Yaşam sinsi bir yazgı, tuhaf bir hastalık
Siyah bir perde vardı önümde ve alışılmış yalnızlık
Nedenlerle olanları bıraktım bir kenara çoktan
Anlaşılmak için çabalamakmış en acı kayıp.
Sözlerim zihnimin içinde bir kaçık
Gerçeğin bir faydası olmazdı zaten, çok yazık.
Küçük bir çocuktu ağlayan, ben değildim sanki
Kim bilir, her bir düş kaç damlaya bedeldi?
Adalet işlemeyen bir cehennemin dibinde miyim?
Bu kaderin gizli merkezine zincirli miyim?
Bir incelik görmemek büyük ayrıcalık…
Bütün köprüler benim ve yakabilirim artık.
02.08.2024
İstanbul
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder