böyleyken böyle

dün akşam hiç beklemediğimiz bir kişi babamı aradı ve dedemin 1 haftadır yoğun bakımda olduğu, durumunun kötüleştiği haberini aldık. halamlarla bir süredir görüşmediğimiz için dedemin hastanede olduğunu da bilmiyorduk. babam hastaneye gitti. annemle ben evde kaldık.

dedeme karşı bir sevgi hissetmiyorum, hatta bende uyandırdığı en ufak bir duygu yok. babam ise bildim bileli kızgın. çocukluğundan, gençliğinden sık sık ve defalarca anlattığı mutsuz anıları var. neyse efendim, böyleyken böyle işte...

dedem dün vefat etti. artık o da hayatta değil. bir önceki gece rüyamda rahmetli babaannemi görmüştüm. saçları yeni kuaförden çıkmış gibiydi ve bakımlıydı. yüzü gülümsüyordu. normalde çok görmüyorum rüyamda babaannemi, o yüzden ilginç sanırım...

dedemle babaannem anlaşamadığı için uzun yıllar ayrı yaşadı ve beraber değillerdi. babaannem izmir'de tek, dedem ise halamların dibinde yani istanbul'da yaşamayı seçmişti. yani bu rüyayı nasıl yormalı, bilmiyorum ama babaannemi görmek beni mutlu ediyor.

babam bugün balıkesir'e doğru yola çıktı cenaze için. gitmeden konuşuyorduk, "dedemin en büyük emeği nedir senin üzerindeki?" diye sordum. "döve döve okuttu." dedi. "dövmese okumayacak mıydın?" dediğimde ise, "okurdum ama o aklıma soktu" dedi. (dövmek bu arada, gerçekten dövmek. dayak hobisiymiş adamın.)

ayrıca bazen fener maçlarına götürürmüş mesela dedem, ama götürürken de tam bilet parası ödememek için babamları çocuk gibi elinden tutuyormuş. utanırmış babam, kızarmış çok. böyle işte eski hikayeler...